Recensie: Joost Wasser – Schraal volk
Het woord als reisgenoot Joost Wasser debuteerde in 1977 met de dichtbundel Een geheim in mijn mondholte. Nu, meer dan veertig jaar later, is zijn tweede bundel Schraal volk er.
Alle berichten van Jan de Jong
Recensie: Hoe de brexit een rol speelt in de recente romans van John Lanchester, Jonathan Coe en Elizabeth Day
De brexit is wél goed… voor de literatuur Het rommelt aan de andere kant van de Noordzee. En niet zo weinig ook! Uit voor ons, eenvoudige vastelanders, ondoorgrondelijke en nauwelijks
Recensie: Sander Meij – Pincetbeweging
Zwemmen…? Of liever rustig verder dobberen? ‘Mensen die niet van zwemmen houden, moet je daar niet toe dwingen. Verdrinken ze, goed, dat is dan jammer. Maar ze hebben in ieder
Recensie: Janine Jongsma – Gewoon logisch
Een lichaam vol van poëzie Grotere filosofen dan Johan Cruyff vinden niet zo gauw iets logisch. Van een poëziebundel met de belangwekkende titel Gewoon logisch verwacht ik daarom dat hij
Recensie: Ellen Deckwitz, Ingmar Heytze, Thomas Möhlmann – Game of Poems. Gedichten van ijs en vuur
Eerst de poëzie, dan de serie Ik ben zelf een vrij late Game of Thrones-adept. Wat jarenlange aansporingen van collega’s en vrienden niet was gelukt, lukte het redeloos toeval wel.
Recensie: Josse Kok – Probeert u het later nog eens
De oorlogsdrum van de poëzie Het openingsgedicht uit Probeert u het later nog eens, de nieuwe bundel van Josse Kok, is niet direct bedoeld om het de lezer naar de
Recensie: Henk Ester – Het vermoeden van Witten
Spannende gedichten voor bèta’s Onlangs stond er in de Britse krant The Guardian een lang artikel over ‘Maths anxiety’. Rekenangst dus. Dat is het verschijnsel waarbij mensen de schrik om
Recensie: Ivo van Strijtem – Een kamer met een tafel en schrijfgerei
Een jonge dame die wij allen kennen De Vlaamse dichter Ivo van Strijtem komt uit Strijtem. Uiteraard, want het is een pseudoniem. Maar wel een veelbetekenend pseudoniem: iemand die zijn
Recensie: Nafiss Nia – 26 woorden voor schoonheid
De warme taal van het verlies Nederlandse poëzieminnaars kennen Isfahan vooral van het iconische, alweer 93 jaar oude gedicht ‘De tuinman en de dood’ van P.N. van Eyck. Maar het
Recensie: Roberta Petzoldt – Vruchtwatervuurlinie
Op zoek naar een ongrijpbaar gemis Er is moed voor nodig om als dichter op de schouders van reuzen te gaan staan – en die reuzen dan nog vrijelijk te