Na een dikke negen uur fietsen met eerst kou, dan maagzuur, toen hoofdpijn en tenslotte iets wat op hongerklop leek, was het wel duidelijk: de tijd dat we 250 kilometer met twee vingers in de neus fietsten is voorbij. Vizier op twee weken later: die 312 van Mallorca, dat zouden ook prima minder kunnen zijn. Geen bewijsdrang, alleen de lol. Maar dat is buiten het mysterie van het tweewielerschap gerekend. Want los van het zadel komt meteen weer de gretigheid.