Het echte hoogtepunt van het jaar liet lang op zich wachten. En kwam bovendien geheel onverwacht.

Zo was daar opeens na een lange dag rijden door Noorwegen, via de mooiste weg ter wereld (echt waar) op een camping een bordje met daarop de mededeling dat de sleutel van het door Ludwig Wittgenstein zelf gebouwde huis bij de balie lag. Een houten huis boven een groenblauw meer tegen de bergwand. Alleen bereikbaar via een steil pad. Een katrol naar het meer voor proviand. Ik wilde eigenlijk wel blijven.

Toch stond ik vorig weekend ineens op de plek waar de schim van Vladimir Majakovski aan gierkarrijder Foel Aos verscheen. Op een kruispunt. Midden in Usselo. Midden in een gedicht van H.H. ter Balkt. Ook een hoogtepunt.

Maar de literaire gebeurtenis van 2025 was dinsdag, toen ik voor mijn verjaardag van mijn lief De gedichten van Bert Schierbeek kreeg. Jaren naar uitgekeken. Geen bergmeren, geen futuristische schimmen, maar de tuinen van Suzhou en de deur en de vlucht van de vogel

(foto vuurwerk: I, Ikluft, CC BY-SA 3.0, via Wikipedia)