De site Literaire debuten is binnen een paar dagen na sluiting al weer online. Hans Vervoort, de man achter de site deed eerst voorkomen dat de site gesloten zou worden en beschuldigde fotografe Quintalle Nix van de sluiting. Nog later liet hij weten dat de site toch weer open zou gaan, maar dan zonder nieuwe recensies, om nog weer later op Ooteoote te schrijven:

Het ligt in de bedoeling alle auteursfoto’s van de website literairedebuten.nl te halen en de site dan weer online te plaatsen, zodat de al geschreven 110 recensies weer te lezen zijn door de liefhebbers. Recensenten die nog een recensie onderhanden hebben kunnen die inleveren en die worden alsnog geplaatst.

Belangrijker dan de recensie, belangrijker dan de aandacht voor het debuut vindt Hans Vervoort de foto van de auteur bij de recensie. Zonder die fotootjes heeft de site geen bestaansrecht. De site is gesloten, nee toch open, nee toch gesloten, maar er kunnen nog nieuwe recensies op komen, maar verder niks meer.

Waarom heeft Hans Vervoort de site weer opengedaan? Om zich weer in zijn slachtofferrol te kunnen wentelen. Als een dief die de Albert Heijn binnenloopt, spul weghaalt en als hij gesnapt wordt tranen met tuiten huilt omdat zijn eigendommen worden afgenomen. Een oude, hardleerse dief van 73 overigens. Nix heeft hem in 2011 aangemaand, waarna mokkend een foto is verwijderd en zag toen eind 2012 dat er nog meer foto’s van haar op de site stonden. En Vervoort maar op allerlei websites mekkeren dat je foto’s mag jatten, want als ze op een website staan dan kan hij toch niet weten dat het niet mag.

In een mail aan allerlei nieuwssites zegt Hans Vervoort vanmiddag:

In de ontstane commotie werd mede-oprichter Hans Vervoort op verschillende literaire blogs afgeschilderd als iemand die de fotografe meermalen had beledigd, haar op achterbakse wijze onder zware druk had gezet, en voornamelijk leugens debiteerde.

Om die reden heeft hij de complete e-mail-correspondentie met de fotografe Nix online gezet.

Op onze site schreef hij:

In het dossier DE ZAAK QUINTALLE NIX VERSUS LITERAIREDEBUTEN.NL kan iedereen lezen hoezeer ik mijn best gedaan heb aan mevrouw Nix uit te leggen wat onze kant van de zaak was en behalve één inderdaad misplaatst grapje over haar naam, viel er geen onvertogen woord.

Hans Vervoort is niet in zijn eerste leugentje gestikt.

Eén misplaatst naamgrapje? Geen onvertogen woord? Even een bloemlezing uit de mails die hij aan Quintalle Nix stuurde. Wij hebben bepaalde passages vet gemaakt.

In 2011 buigt Vervoort nog het hoofd als hij na uitleg en toelichting van Nix moet toegeven dat hij ernaast zat.

Om in de stijl van het boek te blijven: Uw wil geschiedde.

Als hij in 2012 opnieuw op de vingers wordt getikt, is Hans Vervoort minder blij.

Vriendelijke groeten en medeleven met het feit dat u met deze naam door het leven moet.

De fotografe krijgt een dag later een geslachtsverwisseling:

Geachte heer Nix,

De schuld van het jatten ligt niet bij Vervoort, maar bij Quintalle Nix schrijft hij op 13 december:

Ik stel voor dat u eerst zorgt dat uw naam en copyright vermeld wordt op de sites waar uw foto op bivakkeert.

Dat is raar, want anderhalf jaar eerder schreef hij nog aan Nix:

Als u bezwaar heeft tegen de plaatsing halen wij de foto weg en benaderen de auteur of de uitgeverij voor een rechtenvrij portret.

Dat is inderdaad de manier om het te doen. Maar Vervoort benadrukt op diverse blogs dat hij al zo oud is, 73 al, dus dit kan hij best vergeten zijn in de tussentijd.

De fotograaf is in de opvatting van Vervoort zelf dus schuldig als diens foto’s gejat worden. De dief in de Albert Heijn zegt: ‘Ja, maar al die spullen liggen hier ook maar voor het oppakken. Kan ik er wat aan doen?’

De mail eindigt allerminst vriendelijk:

Om dan door een ons onbekende fotograaf benaderd te worden voor geld vinden wij heel vreemd.

A propos: wie bewijst ons dat u de foto überhaupt gemaakt heeft?

We hebben de foto weggehaald en vervangen door een stukje van het omslag.

Hopelijk heeft u die niet gemaakt.

Doe ons een genoegen en beperk uw emails aan ons tot wat uw naam al aangeeft: nix.

Hier vinden we dat ene naamgrapje. Op blogs en in de media laat Vervoort continu weten dat Nix niet reageert, terwijl hij dat toch zelf aan haar vraagt.

Na een nacht slapen, stuurt Vervoort op 14 december weer een mail waarin hij terugkomt op de verdachtmaking een dag eerder:

We weten, gezien het ontbreken van elk gegeven bij de foto, niet eens of u wel de fotograaf bent.

Onderliggende gedachte: misschien licht u ons wel op. Dief tegen Albert Heijn: ‘Bewijs maar eens of dit product uit jullie schappen komt.’

Intussen ontdekt Nix dat er nog meer foto’s van haar zijn gebruikt. Er komt een briefwisseling via aangetekende post uit voort.

Ik heb vandaag dan ook geen documenten per aangetekende post ontvangen, zoals u schrijft, om de eenvoudige reden dat ik in Malaga ben.

Zaterdag avond a.s. zijn mijn vrouw en ik voor enkele dagen terug in Amsterdam, en ik zal proberen de maandag daarop te reageren, eveneens per aangetekende post.

Op 24 december meldt Vervoort dat hij geen aangetekende stukken heeft ontvangen. Iemand anders van Literaire debuten heeft dat overigens wel binnengekregen en Nix dringt nu aan op betaling. Vervoort stuurt vervolgens een mailtje die hij niet op Literaire debuten heeft geplaatst. Past zeker niet bij zijn imago: het staat bol van de beledigingen.

Ik dreigde vanavond nog even in Kerststemming te komen tot ik dit mailtje van u ontving, dat een hoog Scrooge-gehalte heeft.

Wat een eigenaardige manier van doen heeft u!

Ik ben een heel redelijk mens en betaal graag en prompt mijn schulden.

Maar de manier waarop u dit aanpakt strijkt me echt tegen de haren in.

En dan ben ik niet makkelijk.

Ik zal de stapel post nog eens nakijken, maar bij mijn weten zat er geen gewone brief bij met uw stukken.

Ik hou u dus gewoon aan het aangetekend schrijven dat ik binnenkort hoop te ontvangen, want dat is het enige wat telt.

Niet die mail die u me zond, want ik vertrouw u niet genoeg om ervan uit te gaan dat die identiek is aan wat u per brief zend.

Mag ik u er overigens n.a.v. die mail op attenderen dat de screenshots die u me toezond met o.a. het logo van onze website en de tekst van onze recensenten óók onder de auteurswet vallen en alleen gemaakt mogen worden met voorafgaande toestemming?

Ik hoop dat u die niet ook nog eens in papieren vorm verspreid hebt, want dan bent u echt in overtreding!

Ik heb u toegezegd direct na ontvangst van uw aangetekende brief een eveneens aangetekende reactie te sturen , maar mijn bereidheid om me suf te haasten om u terwille te zijn is na onderstaand mailtje sterk gedaald.

Ik heb inmiddels behoefte om hier en daar advies in te winnen en met de uitgever voor wie u werkt in contact te komen en in de periode tussen Kerst en Nieuwjaar zijn mensen bijna niet te bereiken. Het kan dus begin januari worden voordat u mijn reactie krijgt.

Ondanks alles wens ik u toch een goed Kerstfeest en een zeer, zeer langdurig 2013,

Hans Vervoort

Op 27 december komt de kerstgedachte dan eindelijk over Vervoort:

Ook vandaag kwam er geen aangetekende of ‘gewone’ brief van uw kant en ik heb besloten het dan maar te doen met het wel bijzonder onaangename proza dat u mij eerder langs digitale weg zond.

(…)

Komt deze kwestie uiteindelijk voor de rechter dan zal die vermoedelijk beide partijen vragen eerst te proberen zelf tot overeenstemming te

komen, alvorens een uitspraak te doen. Daarom deel ik u nu al mee dat ik geen bezwaar heb tegen een vorm van mediation.

Hij stelt ‘mediation’ voor. Dief bij Albert Heijn: ‘Nou goed, ik heb uw spullen dan wel gejat, maar misschien kunnen we er een derde partij naar laten kijken?’

Op 7 januari mailt hij nog dat hij het zo raar vindt dat Nix niet reageert. Op 14 januari betaalt hij eindelijk de rekening nadat hij via een eenzijdig persbericht heel Nederland laat geloven dat Nix (die daarna hatemails ontvangt) verantwoordelijk is voor de sluiting van www.literairedebuten.nl, de site die nu alweer open is, maar waar geen nieuwe recensies opkomen, behalve dan de recensies die toch al geschreven zijn en die wel geplaatst worden, maar dan houdt het echt op, want zeg nu zelf: zonder portretjes van de schrijvers stelt die hele site niets voor.