Op het nieuwe festival Nieuwe types in Arnhem treedt op zaterdagavond 27 juni de eerste lichting afgestudeerden van Creative Writing ArtEZ aan. Op Tzum stellen we enkele studenten aan u voor.

Roos Vlogman is tweeëntwintig jaar oud. Ze schrijft proza en poëzie en maakt theater. Ze mocht tweemaal door naar de finale van Write Now!, stond op de Longlist van de Lowlands Schrijfwedstrijd 2014 en droeg voor op o.a. Het Gedichtenbal en de Zwarte Cross. In haar verhaal De Cursus werken een aantal vijftigplussers naar de eindexpositie van een creatieve cursus toe. Ondertussen kampen zij met allerlei dieper liggende ongemakken. Je leest haar werk online op haar blog.

Laurens staat in het midden van een groep vrienden, maar hij is niet degene naar wie iedereen luistert. Zo nu en dan tilt hij zijn hand op om om aandacht te manen, maar de jongens zijn te druk bezig met zichzelf: haren achterover strijken, met veel gebaren een sigaret opsteken.

Het stelt Thirza teleur, dit was niet hoe ze zich hem in een groep had voorgesteld. Thuis hoeft hij niets te doen om aandacht te krijgen; als hij in zichzelf mompelt, kijkt ze al op en als hij naar boven gaat, naar zijn kamer, blijft ze onder aan de trap luisteren. Steeds met een ander excuus: naar het toilet gaan, reclamekrantjes uit de brievenbus pakken, niet zeker weten of de deurbel gaat. Steeds even luisteren. Of ze zijn voetstappen hoort, of het dreunen van de bass die onder de muziek zit die hij draait, misschien iets wat hij laat vallen, en dan een vloek, zijn stem.

Ze praten volgens een vast patroon: de kleine jongen rechts op het bankje maakt een grap waarna de anderen lachen, maar niet met energie, niet omdat de clou ze nog echt verbaast. Even stil. Dan begint de jongen met het donkere haar een verhaal, waar ze allemaal hun maniertjes voor laten vallen: geen getrek aan hun haar, niet het checken van hun telefoon. Oprechte aandacht voor deze jongen, van wie ze zich afvraagt of hij op de hoogte is van zijn charisma, van de vanzelfsprekendheid waarmee de jongens hem als hun leider zien. Ze betwijfelt het, op je zeventiende gebeuren veel dingen per ongeluk.

Thirza zoekt naar de lelijke jongen, naar de jongen die te laat op hun afspraken komt, omdat ze hem vergeten zijn de juiste tijd, de juiste plek te vertellen. De jongen die geld voorschiet in de pauzes, en alleen de eerste twee weken nog denkt dat dat tijdelijk is. De jongen naar wie niemand luistert. Ze ziet hoe Laurens weer aan een verhaal begint en hoe de anderen hun aandacht verplaatsen naar twee meisjes die langslopen; ze hoort hoe Laurens stem zachter wordt en uitsterft.

Laurens komt tien minuten later thuis dan Thirza. Ze zit aan de keukentafel, heeft vlug de snijplank gepakt en het eerste stuk groente dat ze in handen kreeg toen ze de koelkast opentrok. Een courgette, vanavond eten ze courgette.

Hij kust haar op haar wang, uit een automatisme, wat afwezig. Ze ruikt de geur van jongens die denken dat ze hun eigen geur moeten maskeren, zich er nog niet bewust van zijn dat zweet beter ruikt als je het niet vermengt met chemische chocolade- of muskusgeur.

‘Wat eten we?’

‘Iets van pasta.’ Ze ziet hoe hij naar de plastic snijplank kijkt, waar haar handen liggen, de helft van de courgette haastig in blokjes gesneden.

‘Alweer?’

Ze houdt zich in, maar alleen omdat ze weet dat hij over een aantal jaar ook aan de keukentafel zit met een snijplank voor zich en de lamlendigheid die hoort bij vroeg wakker worden, uitgelopen reistijden en te lang voor het schap met exotische gerechten staan om zo maar weer bij “iets van pasta” uit te komen.

‘En mam,’ hij zucht, ‘je weet dat ik niet van courgette houd. Het blijft altijd zo zacht vanbinnen en daar word ik ook helemaal zacht vanbinnen van, op de slechte manier, zeg maar.’

Ze stelt het zich voor: haar zoon zacht vanbinnen, op de goede manier. Wee en duizelig van de handen die hem strelen op de plekken waar hij zelf nooit goed bijkomt. ‘Sorry,’ zegt ze. ‘Ik had een drukke dag en ik ben er met mijn hoofd niet helemaal bij.’

Ze kiepert de gesneden blokjes in een hersluitbaar bakje en legt het samen met de andere helft van de courgette in de groentela. ‘Weet je wat?’ zegt ze. ‘We gaan gewoon naar de snackbar, papa zal ook wel zo thuiskomen.’

Roos Vlogman

(foto via Flickr Commons)