Trump, tieten en theater

Welk profiel heeft de echte Trumpfan? Man, wit, zich onderdrukt voelend door de mores van politieke correctheid, beheerst door de frustratie dat hij te vaak aan het kortste eind trekt en behept met valse nostalgie naar een tijd toen man en wit zijn voldoende voorwaarden waren voor maatschappelijke dominantie? Elke poging om zo’n profiel te schetsen leidt tot stereotypen, die nu eenmaal een gebrekkige relatie met de werkelijkheid hebben. Maar één ding lijken Trumpfans toch gemeen te hebben: hun bewondering voor Trumps egotisme en voor zijn lak aan fatsoen, redelijkheid en fijngevoeligheden. Ze genieten van zijn optredens omdat ze denken een man te zien en te horen die ballen in plaats van amandelen in zijn keel heeft. Die openlijk doet wat ze zelf alleen stiekem durven, verborgen achter een social media alias: de club van het geheven vingertje de dampen aandoen.

Zou een Nederlandse Trump succes kunnen hebben? Vast niet in de politiek, al was het maar omdat een parlementair stelsel daar nauwelijks mogelijkheden toe biedt. In de roman Houden van Trump voert dichter/journalist en nu dus ook romancier Hans van Willigenburg een ongenoemd blijvende cabaretier op, die valt voor Trump (‘De Grote Lelijke Zakenman’). Om niet te zeggen dat hij zich met hem vereenzelvigt. Ook hij vult moeiteloos vijfduizend stoelen tellende zalen en ook zijn publiek reageert uitzinnig enthousiast als hij over de grenzen van het betamelijke gaat met grove grappen die raken aan hetzelfde soort hang ups waar Trump op tamboereert. Nota bene in een landje waar toch de overgrote meerderheid zegt niks van Trump te moeten hebben. Of wordt dat laf geveinsd en dromen velen er in het geheim van om, net als deze cabaretier, met een suv-asobak als uitgestoken middelvinger door het verkeer te rauzen en gewoon hardop te zeggen dat ze alleen opgewonden raken van wijven met grote tieten, net als deze cabaretier?

Een roman publiceren waarin Trumps enorme schaduw over het verhaal hangt, is riskant, zeker als je dat doet in 2020. In 2021 is hij immers president-af en zullen zijn fans gaan beseffen dat de man die naar eigen zeggen nooit verliest toch een gevoelige nederlaag heeft geleden. Als blijkt dat straks de media nog maar weinig belangstelling voor hem hebben, zou hij wel eens een zielige figuur kunnen worden en is die wolkschaduw over het romanverhaal snel verwaaid.

De cabaretier mag dan uiterst populair zijn en bakken met geld binnenslepen, zijn leven zit in het slop, beheerst als het wordt door gevoelens van leegheid, eenzaamheid en zinloosheid. Voor zijn enige pleziertjes is hij afhankelijk van een escortservice die wijven met grote tieten kan aanleveren, maar ook die pleziertjes beginnen te vervelen. Zijn vaste begeleider ergert zich steeds meer aan zijn grappen, vindt dat hij op dood spoor zit en verlaat hem. Gaat het doek definitief vallen? Van Willigenburg heeft een verrassing in petto, die het verhaal, een verhaal met veel vaart, een verrassende wending geeft.

Elke lezer zal zich afvragen of Van Willigenburg zijn cabaretier gemodelleerd heeft naar een werkelijk bestaande en zo ja, welke? Een lastige vraag omdat Nederland meer cabaretiers telt dan er in een flink voetbalstadion kunnen. Als je als criterium hanteert dat het om eentje moet gaan die moeiteloos zeven achtereenvolgende avonden de Gelredome vol krijgt, dan hou je maar een handjevol over. Hier vermoedens uitspreken kan de leespret bederven en moet daarom achterwege worden gelaten.

Hans van der Heijde

Hans van Willigenburg – Houden van Trump. Uitgeverij Ezo Wolf, Sint Pancras. 168 blz. € 17,50.