(Dit is een recensie uit 1975, uit het archief van Everhard Huizing)

Zeven bijzondere verhalen

Debuten krijgen op de een of andere manier vaak kwalificaties als ‘eigenzinnig’, ‘verfrissend’ of ‘origineel’ mee. Het lijkt me een handige truc te zijn om te camoufleren dat je eigenlijk niet weet hoe je je houding moet bepalen tegenover zo’n nieuwbakken schrijver of schrijfster.

Ook De hanen en andere verhalen van de zevenentwintigjarige Doeschka Meijsing is niet aan dit lot ontkomen. De achterflap vermeldt inderdaad dat de schrijfster een eigenzinnige stijl van schrijven heeft. Nu is dat deze keer toevallig raak: de zeven verhalen in deze onlangs verschenen bundel laten zich eigenlijk met niets vergelijken. En dat alleen is natuurlijk nooit weg.

De techniek van haar verhalen deed me denken aan het soort flashbacks dat je in ouderwetse Amerikaanse films nog weleens ziet: de held zit te mijmeren, het beeld vervaagt, begint te golven en wordt weer helder. We zien een klein jongetje aan het hoepelen of kattenkwaad uithalen en iedereen weet dan dat dit de jeugdherinneringen van de held zijn.

Iets dergelijks laat Doeschka Meijsing nu ook in haar verhalen gebeuren, maar dan in vertraagd tempo. Zo leren we bijvoorbeeld voorbeeld in ‘Joey Santa’s dood’ – naar mijn smaak het beste verhaal – de ik-figuur figuur kennen als een veel bewonderde vrouw van de wereld die haar man, een beroepsbokser, verloor. Nu heeft ze een verhouding met de beroemde bokser Joey Santa een zwarte man. In de loop van het verhaal dringen we langzaam via korte zakelijke zinnetjes door in haar verleden. Haar overleden man blijkt te zijn bezweken in een bokswedstrijd tegen nota bene diezelfde Joey Santa.

Als de flashback is afgelopen en we weer in het heden kijken is pas duidelijk wat een dreiging daar vanuit gaat. De vrouw schenkt Joey Santa alleen haar (voorgewende) liefde om de dood van haar man te wreken, om ’te zien hoe hij [Santa] trager wordt in de ring hoe hij kleiner wordt hoe zijn huid minder gaat glanzen. […] Dan zal ik me langzaam van hem terugtrekken, maar ik zal wel blijven kijken hoe hij vecht tegen dat zwarte, dat uiteindelijk nog zwarter is dan hij. Waar zelfs Joey Santa van verliest.’
Doeschka Meijsing mag wat mij betreft doorschrijven!

Everhard Huizing

Doeschka Meijsing – De hanen en andere verhalen. Querido, Amsterdam.

Deze recensie verscheen op 10 januari 1975 in het Nieuwsblad van het Noorden en maakte deel uit van een groter stuk waarin ook Doodgewone ontzetting van Rob Willems besproken werd.