Elke zaterdag publiceert Arjan Peters in de Volkskrant een rubriek waarin hij twee dichters behandelt aan de hand van enkele regels. Hij begint met de dichtregels die hij niet zo goed vindt, en eindigt de rubriek met dichtregels die hij wel mooi vindt. Huub Beurskens is er niet weg van laat hij op Facebook weten.

Wat me verbaast en tegenvalt is dat ik vanuit de jongere en jongste generatie dichters geen enkele vorm van kritiek hoor of zie op de rubriek ‘Goed & Slecht’ waarop Arjan Peters elke zaterdag de Volkskrantlezers trakteert. Hopelijk ligt dat aan de begrensdheid van mijn gehoor en mijn gezichtsbereik. Want als er iets abject en schadelijk genoemd mag worden is het wel deze rubriek, waarin steevast eerst een dichter met een simpele klap wordt neergehaald om daarna een andere dichter op het lijk van het slachtoffer te verheffen. De methode doet me steevast denken aan die van een leraar die om zijn repressieve macht in de klas te doen gelden eerst een leerling belachelijk maakt om vervolgens een andere leerling over de bol te aaien, met als gevolg angst in de klas. Het is een methode van terreur die me ook zeer geschikt lijkt voor het vestigen van een regime in een interneringskamp. Niet alleen buitengewoon klein, maar welhaast letterlijk pijnlijk vind ik het dan ook wanneer een dichter die ten koste van een andere een aai over de bol heeft gekregen, er blijk van geeft daar trots op te zijn in plaats van voor de eer te bedanken. Want zó moreel slecht is dit!

De aanleiding van de woede van Beurskens is de bespreking van de vertaling van gedichten van T.S. Eliot bij uitgeverij Koppernik (ook de uitgeverij van Beurskens zelf).

In een tweede post liet Beurskens weten zelf ook een keer het slachtoffer te zijn geweest van de rubriek, bij zijn vertaling van gedichten van Nabokov.

UPDATE: inmiddels heeft Beurskens zijn Facebookposts weggehaald:

Punt gemaakt. Wil er verder niks meer mee te maken hebben.

Een paar weken geleden was ook Co Woudsma ontstemd over de rubriek van Peters. Lees zijn kritiek hier.