Een zwak narratief?

Het is al best een flinke reeks, Terloops van Van Oorschot. Al gaande loop je met een schrijver mee met het bewandelde stuk aarde als uitgangspunt voor verrassende associaties. Stine Jensen wandelt al jaren, steeds een paar dagen, met haar zus Lotte op Texel. In alle seizoenen. Dat kan best veeleisend zijn, maar uiteindelijk wacht er De beloning. Doorgaans appeltaart.

De Terloops-reeks heeft in de afgelopen jaren al prachtige deeltjes opgeleverd. De boekjes zijn klein van formaat en niet al te dik, maar de gedachtestromen van de auteurs zijn er geregeld niet minder om. Marjoleine de Vos, Willem Jan Otten, Marijke Schermer en Nelleke Noordervliet, om er enkele te noemen, maakten zich er bepaald niet van af. Niets komt zo maar op je pad, is de gedachte. Dat kan zelfs een simpel bordje met een cijfer zijn, zoals Gerbrand Bakker deed met het verrassende De 3 bestaat niet.

Maartje Wortel vergat een beetje het uitgangspunt van de reeks, verloor zich in persoonlijke beslommeringen en vergat daarbij het Amsterdamse Oosterpark, waar ze graag haar rondjes draaide. Het nieuwe deeltje De beloning van filosoof en columnist Stine Jensen oogt wat gemakzuchtig. Waar Jensen in haar boeken en columns in NRC een zekere diepte niet schuwt, wekt dit deel de indruk van een snel even af te werken klusje.

Terwijl ze best thema’s aanstipt die ruimere aandacht zouden verdienen. Meer met zichzelf in balans komen na haar vertrek uit de wetenschap, Proust over kijken met ‘nieuwe ogen’, de waarde van routine, haar opgroeien in een ‘zwaar lichtmoedig’ en ‘radicaal seculier’ gezin, haar rol als helft van een eeneiige tweeling of haar reserves ten aanzien van drukke en hete zomers. Het komt allemaal in een flits voorbij, maar dan springt Jensen al weer over op zaken als haar wandelkleding of taart.

Ligt dat aan het Terloops-format, klein en dun immers? Nee, want anderen bleken wel in staat te focussen en lichtvoetig iets wezenlijks aan te kaarten. in mijn bespreking van De om van Willem Jan Otten schreef ik dat de Terloops-reeks mensen kan wijzen op voor hen mogelijk interessante schrijvers of een laagdrempelige, maar serieuze (hernieuwde) kennismaking kan zijn, ook voor degenen die snel terugschrikken voor literair werk.

Dit deeltje is daar geen geweldig voorbeeld van. De Texel-weetjes halen het niet bij Jensens dagbladcolumns. Wandelen is een zwak narratief, stelt ze een beetje ter verontschuldiging. Maar daar valt beslist over te twisten als je andere boekjes uit deze reeks leest.

André Keikes

Stine Jensen – De beloning. Terloops-reeks. Van Oorschot, Amsterdam. 64 blz. € 12,50.