Karina of de ondergang van Nederland, de laatste roman van Wouter Godijn is een boeiend boek over allerlei actuele, maatschappelijke kwesties. De achterflap luidt:
De zeespiegel stijgt en het ultrarechtse populisme in Nederland neemt toe. Tegen deze achtergrond raakt de hoofdpersoon verwikkeld in duistere machinaties. De verlossing komt van zijn ex-vrouw. In de roman Karina of de ondergang van Nederland van Wouter Godijn stijgt de zeespiegel, wordt Nederland steeds natter en is er sprake van de gestage opkomst van een ultrarechts populisme. Onder deze omstandigheden raken een schrijver en zijn ex-vrouw verstrikt in duistere machinaties van een politieke partij die eropuit is de democratie omver te werpen. Wouter Godijn houdt in dit tegelijk humoristische en spannende boek een vergrootglas boven verschijnselen als radicalisme, intolerantie, bekrompenheid en onverdraagzaamheid, zowel ter rechter- als ter linkerzijde van het politieke spectrum. In zijn virtuoze stijl houdt hij een vurig pleidooi voor waarachtige vrijheid van meningsuiting. En de liefde? Jazeker, Karina of de ondergang van Nederland is een eerbetoon aan de vrouw in het algemeen en aan de ex-vrouw in het bijzonder.

In een reactie op een bericht over de autonomie van de schrijver vertelt Wouter Godijn terloop hoe zijn boek wordt geframed door online bibliotheken. Als je zoekt dan is de complete samenvatting als volgt:

Vanuit het perspectief van een witte, heteroseksuele man van middelbare leeftijd worden actuele politieke en maatschappelijke thema’s, zoals opkomend populisme, stijgende zeespiegel en huwelijksprobklematiek [sic], belicht.

Het lijkt erop of Godijn in zijn eigen zwaard is gevallen. In het boek staat een ironische passage van de schrijver die bang is van racisme beschuldigd te worden, nadat hij beschreven heeft hoe hij overvallen is door een zwarte man.

Het enige wat je als witte heteroseksuele man nog kon doen (als je geen zin had om een roman te schrijven over dat ‘je eigenlijk een meisje had willen zijn’; of over dat ‘je eigenlijk homoseksueel had willen zijn’; of, nog één voorbeeld, over je bekering tot de islam) was een boek schrijven over schuldgevoel.

De quote maakt onderdeel uit van een langere passage waarin de dilemma’s van het moderne schrijverschap uitvergroot worden. De bibliotheken hebben dat nogal letterlijk samengevat.

Godijn in zijn reactie:

Als schrijver sta je tegenwoordig veel meer onder druk dan enkele decennia geleden waardoor je allerlei onderwerpen gaat omzeilen. Er zijn kwesties waar je maar helemaal niet over schrijft. Ik noem ze maar niet – het is net zo’n lekker rustige middag.
Dan zijn er de onderwerpen die de belangstelling van extreem rechts trekken – kun je ook moeilijkheden door krijgen. En dan heb je de zedemeesters ter linkerzijde, bijna even erg als die aan de rechterkant. Één voorbeeld: wie mijn laatste roman wil lenen bij de bibliotheek wordt geconfronteerd met de volgende leeswaarschuwing: in dit boek vind je de visie van een witte, heteroseksuele man van middelbare leeftijd.
Twee dingen, zoals Den Uyl vroeger zei: waarom deze waarschuwing? Stel je eens voor dat er had gestaan ‘de visie van een zwarte homoseksueel’ Ten tweede gaat de waarschuwing voorbij aan het feit dat die witte heteroseksuele man helemaal niet zo hetero is en ook niet zo mannelijk. Het gaat in het boek over de relatie tussen een nogal vrouwelijke man en een erg manlijke vrouw. Maar omdat ik dat niet zo nadrukkelijk aangeef valt het niet op, het moet tegenwoordig meteen op loeiende preektoon.

Lees hier een recensie op onze site over de roman.