Nieuws: Lisa Bouyeure en haar leesclub komen niet door Vestdijk heen
Lisa Bouyeure, journalist en Neerlandicus, constateert in haar column in de Volkskrant dat onze hersenen niet meer goed in staat zijn om een roman van Simon Vestdijk te lezen. Met haar leesclubje (‘Er zitten neerlandici in, literatuurrecensenten en schrijvers van gelauwerde boeken.’) komen ze maar niet door De kellner en de levenden heen, een van de beste romans van Vestdijk.
‘Ik kom er maar niet in’, bekende T, die al ruim over de helft was. ‘Doorlezen voelt bijna als zonde van mijn tijd’, schreef A, die de bespreking maar gewoon wilde afblazen. Een aantal had het boek door tijdsgebrek überhaupt niet geopend en er was iemand tot pagina 100 gekomen, wat hij ‘al een hele berg om te beklimmen’ noemde.
Bouyeure vraagt zich af of onze hersenen anders functioneren dan driekwart eeuw geleden. Lees haar hele column hier.
Nee, Lisa: Vestdijk lezen is goed voor de hersenen. pic.twitter.com/xcdBaaZSGJ
— Wilbert van Walstijn (@wvwal) April 15, 2023
https://www.tiktok.com/@paulaleest/video/7149545601225493765?lang=nl-NL
Een van de allerbeste romans ooit door een Nederlands auteur geschreven, misschien wel de allerbeste.
Een horrorclubje. Vestdijk zelf had er waarschijnlijk prachtig over kunnen schrijven. Als men niet ziet, niet kan begrijpen dat dit een meesterwerk is, wat ziet zo’n Neerlandicus dan in godsnaam nog wel? Het moeten bijna surrealistische bijeenkomsten zijn, kwijlende tollen, wezens die half mens half dier zijn, vol onsmakelijke vochtige haren. ‘HAR-HAR,’ zegt iemand. Het is enige tijd stil. Vervolgens beginnen ze opeens allemaal te knikken. Iemand slobbert met een overvloed aan speeksel een dode muis naar binnen. Twee lampen begeven het knetterend.
Gruwelijk is het!
’tollen’ moet trollen zijn
Het verval is schrijnend
Ik weet niet veel van de huidige stand van de literatuurwetenschap, waarin de deelnemers aan dit leesclubje schijnen te excelleren, maar ik vermoed dat die zich de laatste decennia te veel heeft beziggehouden met amusements-, ego- en emo-‘literatuur’. Het gevolg is geweest dat hersens aangetast worden door de overtuiging dat het daarbij om belangrijk werk gaat. De meesterwerken uit het verleden vallen dan al gauw in een andere en veel te moeilijke categorie. Vergelijk het met een kleuter die na Dick Bruna zonder overgang geconfronteerd wordt met Guus Kuijer. Wij moeten dus eerder mededogen hebben en niet zo smalend reageren als ik hier en daar lees.
Die mensen ontbeert elk benul. Een van de beste boeken ter wereld. Wie het niet ziet moet voor eeuwig zwijgen.