Dat de ironische titel Dichter des Vaderlands verdwijnt en vervangen wordt door Dichter der Nederlanden kan Ilja Leonard Pfeijffer niet echt bekoren. In zijn column voor HP/De Tijd voert hij enkele argumenten aan tegen de nieuwe titel die inclusiever zou moeten zijn, maar volgens Pfeijffer juist koloniale associaties oproept:

De reden waarom ons land vandaag de dag officieel het Koninkrijk der Nederlanden heet (nadat wij in de VOC-tijd de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden heetten), is dat wij uit vier landen bestaan: Nederland, Aruba, Curaçao en Sint-Maarten. Het feit dat deze overzeese gebiedsdelen onder het meervoud Nederlanden vallen, is een direct gevolg van onze koloniale erfenis. Ik kan mij vinden in het streven van de Dichter des Vaderlands om alle Nederlandstalige dichters van de wereld te willen vertegenwoordigen, maar om dat te doen onder het banier van een titel die expliciet naar koloniale overheersing verwijst, lijkt mij contraproductief.

Het laatste argument dat Pfeijffer inbrengt tegen de naamswijziging is het ontbreken van een ritme, Dichter der Nederlanden is ‘ritmische diarree’.

Op vrijdag 28 maart wordt in Spui 25 in Amsterdam de nieuwe naam ten doop gehouden. Met medewerking van Babs Gons, Marjan Slob en Mirella Klomp.