Recensie: Co Woudsma – Zolang de stad maar vrolijk is
Terugzwaaien naar een bivakmuts Co Woudsma heeft een nieuwe bundel geschreven: Zolang de stad maar vrolijk is. Hij heeft het gedicht ‘F.’, dat begin 2020 aanleiding was voor een relletje
Alle berichten van Matthé ten Wolde
Recensie: Maria Barnas – Diamant zonder r
Hoe werkt het hier? Misschien heeft Maria Barnas met Diamant zonder r wel dé dichtbundel geschreven over deze tijd. Een tijd waarin wereldwijd bijna 71 miljoen mensen op de vlucht
Recensie: K. Schippers – Je moest me eens zien
Mijn blik kan je niet beschadigen Vorig jaar augustus overleed K. Schippers. Hij was toen 84 jaar en had kort daarvoor Nu je het zegt gepubliceerd, dat hij ‘een autobiografie
Recensie: Jane Leusink – Kraanvogels
De mot uit de regen In de aantekeningen waarmee Jane Leusink haar nieuwe bundel Kraanvogels afsluit, doet ze een intrigerende mededeling over de gedichten die gewijd zijn aan een overleden
Recensie: Hans Tentije – Waarvandaan
Vintage Tentije Ooit lukte het, maar inmiddels gaat het niet meer: je tussen de spijlen van een hek doorwurmen. Direct in het eerste gedicht in zijn nieuwe bundel Waarvandaan legt
Recensie: Willem Wilmink – ’t Kon minder
Een toekomst met veel heimwee Een compliment uitdelen met de handrem erop. Ergens lyrisch over zijn, maar het dan toch laten bij de mededeling: ’t kon minder: dát kunnen mensen
Recensie: Marieke Lucas Rijneveld – Komijnsplitsers
Scheluwe dagen Ondertussen staat Marieke Lucas Rijneveld al weken in de top-10 van bestverkochte boeken bij de betere boekhandels. Met een dichtbundel. Hoe bijzonder is dat? Er zijn dus nog
Recensie: Mark Boog – Het einde van de poëzie
Op mijn kleine steiger naast de wereld Het einde van de poëzie? Verwacht bij Mark Boog (Utrecht, 1970) daarover geen gezwollen taal of onheilszwangere taferelen. Bij Boog kan je dat
Recensie: Toon Tellegen – Tot de winter er op volgt
De geur van zachtroze zoethout Toon Tellegen is een fenomeen. In november werd hij 80 jaar, maar hij publiceert in het tempo van een jonge hond. Nog niet zo lang
Recensie: Anton Korteweg – Enfin
Je ondergang tegemoet Vijftig jaar jaar dichten, en net zo veel jaar uitgegeven worden door een landelijke uitgever – dat is niet voor iedereen weggelegd. Wel voor Anton Korteweg (1944),