Recensie: Moya De Feyter – Een heel dun laagje
Een goed gevulde archiefkast Licht is, net als zuurstof, onmisbaar voor levende organismen, of ze nou plant, dier of mens heten. Maar er zijn ook talloze overdrachtelijke betekenissen. Een literair
Recensies
Recensie: Splinter Chabot – als de Hemel genoeg ruimte heeft
Ge-als, ge-zoals en ge-alsof Ik hoop niet dat ik een dezer dagen sterf, want dan is als de Hemel genoeg ruimte heeft van Splinter Chabot het laatste boek dat ik
Recensie: Monika Helfer – Waar vader was
Navolgbare sprongen Als je de roman Waar vader was van Monika Helfer leest, voel je je soms een blinde die aan de hand wordt meegenomen. Het boek staat vol tijdsprongen
Recensie: Pieter Waterdrinker – Biecht aan mijn vrouw
Ik kots op types zoals jij! ‘Deze kleine autobiografische roman is een werk van fictie,’ schrijft Pieter Waterdrinker aan het eind van Biecht aan mijn vrouw. In de bladzijden ervoor
Recensie: Willem Frederik Hermans – Mandarijnen op zwavelzuur en Supplement
Zwavelzuur bijt nog steeds Twintig jaar nadat bij De Mandarijnenpers, toen te Groningen, de eerste druk verscheen van Willem Frederik Hermans’ verzamelde Mandarijnen op zwavelzuur, is eveneens bij de Mandarijnenpers,
Recensie: Edzard Mik – waarom vogels
Vreemde vogels en de eenheid van handeling Net als vogels laten de personages uit de nieuwe roman van Edzard Mik, waarom vogels, zich nauwelijks vangen. De verschillende karakters zijn beweeglijk
Recensie: Fran Ross – Oreo
Alle sinofobie op een stokje Oreo van Fran Ross (Philadelphia, 1935 – New York, 1985) is maar net voor de poorten van de vergetelheid weggesleept. Uitgegeven in 1974 bracht het
Recensie: Eric van Loo – Iets kleins volstaat
Poëzie als pantser tegen de naderende dood Ziekte en gezondheid, maar ook jeugdherinneringen en licht filosofische opwellingen vormen de ingrediënten van Iets kleins volstaat, de postuum verschenen bundel van de
Recensie: Ayşegül Savaş – Wit op wit
Een rijke roman over identiteit, lichamelijkheid en kwetsbaarheid Ayşegül Savaş is een Turkse schrijfster die in Parijs woont en werkt. Haar verhalen, essays en romans schrijft ze in het Engels.
Recensie: Heinrich von Kleist – Echt gebeurd is geen excuus. Berlijnse anekdotes
Verhalen over recht en oorlog Van Heinrich von Kleist, één van de beste Duitse schrijvers uit de negentiende eeuw – de allerbeste, vinden veel letterkundigen -, is momenteel slechts één
Recensie: James Worthy- Liverpool
De echo van een man Het is weinigen gegeven om zo teder over liefde te schrijven als James Worthy dat doet in zijn vijfde boek, Liverpool. Dit kleinood is een
Recensie: Geertjan de Vugt – Fonkelrozen
Gegraveerd door de natuur De negentiende eeuw ligt al ver achter ons, maar de gedreven onderzoekslust van die dagen, gekleurd door een nog aanzienlijk niet-weten, blijft tot de verbeelding spreken.
Recensie: Charlie Mackesy – De jongen, de mol, de vos en het paard
Pathetische tegeltjeswijsheden Allereerst de auteur: Charlie Mackesy (1962) is een illustrator en beeldend kunstenaar wiens werk eerder verscheen in boeken, galeries en kranten, maar ook in Britse klaslokalen, kerken en
Recensie: Tom Lanoye – De draaischijf
Ding mee naar de top Meewerken of niet? Dat is de vraag waarvoor Alex Desmedt zich gesteld ziet als hij in de oorlog de baas wordt over de Antwerpse theaters.
Recensie: Willem Frederik Hermans – Waarom schrijven?
Waarom? Daarom! De vraag die menige schrijver al honderd of meer keren heeft moeten beantwoorden en die vooral tijdens de Boekenweek niet van de lucht is, luidt: ‘Waarom schrijft u?’ Ja, waarom eigenlijk? Het
Recensie: Naoise Dolan – Opwindende tijden
Bindingsangst voor gevorderden Ava uit Dublin is goed in mannen. De 22-jarige Ierse expat in Hongkong begint een relatie met bankier Julian (28), een zevenvinkjesman die aan bindingsangst lijdt, vaak
Recensie: John Banville – April in Spanje
Een heerlijk lange, lange climax John Banville is een groot schrijver met een indrukwekkend oeuvre. In 2005 ontving hij de Booker Prize voor De zee en hij wordt al jaren
Recensie: Nanne Tepper – Van de kansel
Iedereen is dom (behalve Nanne Tepper) Er zijn schrijvers die zichzelf erg serieus nemen, er zijn schrijvers die zichzelf bloedserieus nemen, en dan is (was) er nog Nanne Tepper. De
Recensie: Friederike Mayröcker – Sensorium etc.
‘elke ochtend spuugt mij opnieuw uit en ik probeer me te redden’ Als je niet weet dat Friederike Mayröcker (1924-2021) de grande dame van de Duitse literatuur is en je
Recensie: James Clammer – Van geen betekenis
Op zijn vader keek de zoon neer Als in alles een verhaal zit, mits je maar goed genoeg kijkt, is een veelgehoorde wijsheid in artistieke kring. Dat maakt het wel